آیت‌الله ردایی گفت: خداوند راضی به قبح‌شکنی گناه و فحشا در جامعه نیست. به عبارتی اشاعه فحشا ولو به شکل بازگویی یا افشاگری به مرور قبح و زشتی آن عمل قبیح و جرم را در اذهان مردم کمرنگ می‌کند.
به گزارش خبرنگار حوزه اندیشه خبرگزاری فارس، یکی از موضوعات مهم و اساسی در اجتماع و جامعه دینی موضوع تشهیر گناه و فساد است. آیا افشاگری به هر قیمتی صحیح است؟ معیار تشهیر گناه چیست؟ چرا در شرع، بازگویی گناه بدتر از ارتکاب گناه است؟ برای پاسخ به این سؤالات با آیت‌الله حسین ردایی، عضو هیأت علمی دانشگاه شاهد گفت‌وگویی داشتیم.
آیت‌الله ردایی در ابتدا گفت: مسأله ارزش‌گذاری دین برای انسان و کرامت او مبتنی بر همان ملاکی است که قرآن کریم بدان تصریح داشته است؛ یعنی ایمان و تقوا. لذا حرمت انسان‌ها بر مدار مومن و متقی بودن انسان‌ها می‌چرخد و بر همین اساس قاعده اولیه، این است که همه انسان‌ها را به چشم ارزشمندی و کرامت نگاه کرد؛ مگر اینکه خلافش ثابت شود. یعنی تا وقتی بی‌تقوایی افراد در سطح جامعه دیده نشده است، باید بر اصل اولیه تکیه داشت و آنان را با دید کرامت نگاه کرد.
وی در مورد اینکه چرا در شرع بازگویی و تشهیر فحشاء از خود ارتکاب فحشاء و گناه بدتر است، افزود: دلیل حرام بودن اشاعه فحشاء، حفظ حرمت خود انسان است، ولو اینکه گناهکار باشد. چرا که چه بسا شخصی که مرتکب گناه می‌شود، استغفار کند و از کرده خویش پشیمان شود. توبه و استغفار انسان را به راه راست بازمی‌گرداند و راه جبران را برای او روشن می‌کند، اما اگر گناه او را اشاعه دهیم، آبرو و حیثیتش لکه‌دار می‌شود. از این جهت، در شرع مقدس اشاعه فحشاء و بازگویی گناه و هر عمل زشت نه توسط آن شخص جایز است نه توسط دیگران.
استاد فقه و حقوق دانشگاه شاهد بیان کرد: همچنین در کنار لزوم حفظ حیثیت اجتماعی افراد، خداوند راضی به قبح‌شکنی گناه و فحشاء در جامعه نیست. به عبارتی اشاعه فحشاء ولو به شکل بازگویی یا افشاگری به مرور قبح و زشتی آن عمل قبیح و جرم را در اذهان مردم کمرنگ می‌کند و ارتکاب آن جرم برای مردم چه بسا عادی تلقی شود و دیگر اثر زشتی آن مورد توجه قرار نگیرد. از این جهت است که عادی‌انگاری گناه از خود گناه بدتر است.
ردایی در انتها گفت: در فقه و حقوق اسلامی، نسبت به بعضی از جرایم موضوع تشهیر ثابت است؛ از این جهت که باید بعضی جرایم به زودی از جوامع رفع شوند و شهروندان هم نسبت به دوری از آن‌ها توجه داشته باشند. جرایمی نظیر شهادت کذب در دادگاه، کلاهبرداری، اختلاس، قذف، قوّادی و… پس از «محکومیت قطعی» امکان این را دارند که در رسانه‌ها یا روزنامه‌ها منتشر شوند و تشهیر مرتکب صورت بگیرد، اما غیر از آنچه که در فقه و قانون ما ذکر شده است، موضوع تشهیر، عملی ناپسند خواهد بود و جرم و گناه را عادی کرده و از قبح آن کم می‌کند و حیثیت شخصی و شخصیتی افراد را در معرض سقوط همیشگی قرار می‌دهد. بنابراین، اصل و قاعده در غیر از موارد مذکور در فقه و حقوق جایز نیست.
پایان پیام/
