تکرار تجربه دریاچه ارومیه؛ مردم تنکابن واقعا نمی ترسند؟
سلامت نیوز : با شدت گرفتن زمزمه های انتقال آب رودخانه های “دوهزار” و “سه هزار” در استان مازندران به مقصد استان های قزوین، البرز و تهران، دکتر خدیجه گلین مقدم مدیر “کمپین مردمی نه به انتقال آب خزر” با نگارش یادداشتی آن را خیانتی بزرگ به مردم تنکابن، دریاچه خزر، محیط زیست و استان های مقصد خواند.
به گزارش سلامت نیوز با شدت گرفتن زمزمه های انتقال آب رودخانه های “دوهزار” و “سه هزار” در استان مازندران به مقصد استان های قزوین، البرز و تهران، دکتر خدیجه گلین مقدم مدیر “کمپین مردمی نه به انتقال آب خزر” با نگارش یادداشتی آن را خیانتی بزرگ به مردم تنکابن، دریاچه خزر، محیط زیست و استان های مقصد خواند. متن کامل یادداشت در ادامه منتشر می شود.
همه‌ی ایران با مدیریت بسیار ناکارآمد مدیران حوزه‌ی آب دچار بحران و حتی ورشگستگی آبی شده است. پس از بسیاری مناطق بحران زده و ورشکسته، حالا نوبت شمال کشور است که با سدسازی‌ها و انتقال آب رودخانه، این حوزه را نیز خشک کنند، تا نابودگران آب‌های کشور بتوانند خواب آرامی داشته باشند.
تجربه‌های هنگفتی که در کشور داریم نشان می‌دهد که تمامی انتقال‌های بین‌حوزه‌ای آب‌ها با شکست مفتضحانه‌ای روبرو شده است که پی‌آمدهای این انتقال‌ها خشک شدن مناطق، خشکسالی، مهاجرت‌های اقلیمی، به خطر افتادن امنیت غذایی کشور و … است؛ از این رو با قاطعیت می‌گویم که انتقال آب رودخانه‌های دوهزار و سه‌هزار به سه استان قزوین، البرز و تهران خیانتی بزرگ به محیط زیست این منطقه، مردم تنکابن، دریاچه خزر و استان‌های مقصد است.
می‌دانید که تاکنون مجلس شورای اسلامی طی چند دهه بزرگترین بحران‌های آبی را در کشور با تصویب طرح‌های غیرکارشناسی ایجاد کرده است. تصویبِ ساخت بیش از ۱۰۰ سد در بالادستِ دریاچه ارومیه یک مثال عینی است که دریاچه ارومیه را خشکاند و غرب کشور را با چالش جدی زیست‌محیطی روبرو کرده است. خشک شدن کارون، زاینده رود، هامون، تالاب‌ها، رودها و سایر آب‌های ایران نتیجه مصوباتی‌ست که در مجالس مختلف تصویب و در شورای نگهبان تایید و در دولت‌های مختلف به اجرا درآمده است.
همچنین سال گذشته بیشتر از ۴۰۰ طرح آبی که تایید محیط زیست نداشتند در صحن علنی مجلس و در کمیسیون تلفیقِ بودجه، اعتبار گرفتند. پس از آنکه تصویب این طرح‌ها با واکنش منفی کارشناسان و گروه‌های محیط زیستی مواجه شد، نمایندگان مجلس پس از آن دست سازمان محیط زیست را نیز از تاییدات محیط زیستی قطع کردند، یعنی تایید سازمان محیط زیست را از روی طرح‌های آبی با یک مصوبه فوری برداشتند تا زین پس هر کاری که خواستند با آب‌های کشور بکنند. یکی از طرح‌هایی که سال گذشته بودجه گرفته است، طرح انتقال آب رودخانه‌های دوهزار و سه‌هزار تنکابن است. این دو رودخانه که در پایین دست به هم می‌پیوندند و به رودخانه مزر و چشمه‌کیله معروفند، تنها امکانات آبی موثر شهرستان تنکابن هستند که کشاورزان و باغ داران از آن استفاده می‌کنند.
توجیهی که برای این طرح برانداز محیط زیست و زندگی در شهرستان تنکابن آوردند این است که می‌گویند، این رودخانه آب مازاد دارد و مازاد آب آن به جای آن که به دریای خزر بریزد باید به استان‌های قزوین، تهران و البرز منتقل شود. فضاحت از این بیشتر؟
نمی‌دانم اولین بار کدام آدم نادانی کلمه‌ی آبِ مازاد را در دهان سودجویان انداخت که آنها از این ابزار برای انتقال آب رودخانه‌ها و آب‌های حوزه‌های مختلف به حوزه‌های دیگر استفاده می‌کنند و به ویرانی ایران دامن می‌زنند.
در خصوص رودخانه‌های دوهزار و سه‌هزار تاکنون نامه‌هایی به نماینده مجلس این حوزه انتخابیه نوشته‌ام تا این طرح را در مجلس لغو کند، اما ایشان نه تنها اقدامی نکردند، بلکه اجازه دادند تا در کمیسیون۶ تلفیق بودجه ۱۴۰۲ که ریاست کمیسیون به عهده ایشان بود، برای این طرح اعتبار تعریف شود. حالا این طرح با همان بودجه‌ی مصوب مجلس، فاز اولش تمام شد و دنبال آن هستند که فازهای دیگر آن را اجرا کنند. آنها می‌خواهند با تونل آب رودخانه‌های دوهزار و سه‌هزار (تنها امکانات آبی موثر حوزه‌ی تنکابن) را از حوزه خارج کنند و تنکابن را غیرقابل سکونت و دریای خزر را خشک کنند.
شگفتی اینجاست که با وجود اینکه مسئولین محلی و منطقه‌ای از اجرای این طرح مخرب باخبرند اما نه تنها حرفی نمی‌زنند، بلکه با نماینده شهرستان تنکابن هم همراهی می‌کنند. این بار سوال من نه از نماینده غیر مسئول شهرستان در این خصوص ( کاندیدای فعلی مجلس) آقای شمس‌الدین حسینی است و نه از مدیران دست به سینه‌ای که جرات بیان یک جمله انتقادی ندارند، بلکه سوال من از رسانه‌های محلی و منطقه‌ای و ملی‌ست که چرا سکوت مرگباری کرده‌اند؟ به خصوص رسانه‌های محلی که از نزدیک شاهد این ماجرای مرگبار هستند. این‌بار سوال من از مردم عزیز تنکابن است که چرا با سکوت خود، در حال قربانی کردن خود و نسل آینده در برابر انتقال آب تنها رودخانه‌ی موثری که شهرستان تنکابن به واسطه آن زنده است، هستند و سوال دیگر من از مردم تنکابن این است، آیا منتظر هستید تا دستی از غیب بیاید تا جلوی این طرح شوم را بگیرد؟ آیا شما مردمان بیداری هستید؟ نمی‌ترسید از این بی‌تفاوتی یا خواب گران؟
