در حال حاضر هدف اصلی صنعت خودروسازی کاهش تولید کربن است. اما بسیاری از شرکت‌ها استفاده از هیدروژن را به کلی کنار گذاشته‌اند. خودروهای مجهز به سلول سوختی هیدروژنی (FCEV) همین حالا باید به طور انبوه وارد مرحله تولید شوند.
اما به جای توسعه خودروهای سلول سوختی٬ کشورهای پیشرو و صنعتی در حال حذف خودروهای احتراق داخلی از بازارهای خودرو هستند.
به طور مثال در کشور انگلستان با هدف کاهش تولید گازهای گلخانه‌ای٬ تولید سالانه ۵ گیگاوات انرژی از طریق هیدروژن معادل تقریبا ۲ نیروگاه هسته‌ای تا سال ۲۰۳۰ میلادی اعلام شده است. با این وجود خبری از خودروهای هیدروژنی نیست.
در حال حاضر تنها دو خودرو هیدروژنی در بازار خودروی انگلستان عرضه می‌شود. هیوندای نکسو و تویوتا میرای که در سال گذشته تنها ۱۲ دستگاه به فروش رسیده است.
این در حالی است که در مجموع ۱۹۰ هزار دستگاه خودروی برقی در بازار انگلستان فروخته شده که ۱۲ درصد از کل فروش خودروها بوده است.
با وجود سال‌ها تحقیق و توسعه سلول‌های سوختی هیدروژنی، بسیاری از خودروسازان از این فن آوری استفاده نمی‌کنند.
هوندا سال گذشته مدل سلول سوختی Clarity خود را به دلیل تقاضای کم کنار گذاشت.
مرسدس نیز برنامه سری F-Cell خود را به دلیل هزینه‌های بالا متوقف کرده است.
جنرال موتورز و جگوار لندرور در حال کار بر روی توسعه سلول های سوختی هستند. گرچه به نظر نمی‌رسد جگوار لندرور دیگر این پروژه را ادامه دهد.
تویوتا به عنوان تنها خودروسازی که به صورت عملی سلول های سوختی را به کار گرفته است اما حتی این شرکت هم جاه طلبی‌های خود برای این فناوری را تعدیل کرده است و آن‌ها سلول‌های سوختی را یک فرصت مهم و کلیدی برای آینده صنعت خودروسازی نمی‌بینند.
اما مشکل سلول‌های سوختی و هیدروژن کجاست؟
از جمله مهم ترین مشکلات می‌توان به کمبود زیر ساخت اشاره کرد. به طور مثال در انگلستان تنها ۱۴ ایستگاه عمومی سوخت هیدروژن وجود دارد.
تویوتا در دهه ۲۰۰۰ میلادی با معرفی خودروهای هیبریدی این بازار را قبضه کرد. زیرا به سوخت اضافه نیاز نداشتند. اما مشکل اصلی خودروهای هیدروژنی دسترسی به سوخت آن است.
مشکل بعدی هزینه‌های سرسام آور استفاده از خودروهای هیدروژنی است.
هیوندای تخمین زده که تا سال ۲۰۳۰ میلادی هزینه استفاده از هیدروژن به خودروهای برقی فعلی نخواهد رسید٬ این در حالی است که قیمت باتری هر روز در حال کمتر شدن است.
از طرف دیگر برای ساخت پیل‌های سوختی نیاز به پلاتینیوم، ایریدیوم و الکترولیز است. این‌ها مواد نایاب در طبیعت هستند.
در طرف مقابل اما باتری‌ها روز به روز نیاز کمتری به مواد طبیعی دارند و بشر در حال تولید مواد اولیه خود ساخته است.
تویوتا در حال کار بر روی استفاده از هیدروژن در موتورهای احتراق داخلی موجود است. گرچه تا بدین لحظه تویوتا تنها یک موتور خود را توانسته تبدیل کند و به نظر می‌رسد که هدف اصلی آن استفاده در مسابقات اتومبیل رانی است.
با وجود این که امکان گسترش خودروهای هیدروژنی روز به روز کمتر می‌شود. اما این امیدها برای خودروهای تجاری و به ویژه کشنده‌ها بیشتر شده است.
مهم ترین ویژگی هیدروژن امکان استفاده از مخازن بزرگ سخت و برد حرکتی بالای آن است. در نتیجه می‌تواند گزینه بسیار مناسبی برای خودروهای تجاری باشد.
واکسهال قصد دارد تا سال آینده میلادی ون هیدروژنی خود را معرفی کند. رنو نیز قصد دارد تا سال ۲۰۲۳ این کار را انجام دهد.
هیوندای، دایملر و ولوو نیز با همکاری شرکت چینی هایزون قصد دارند تا کشنده هیدروژنی تولید کنند.
با این وجود بسیاری از تولیدکنندگان اعتقاد دارند که هیدروژن سوخت دهه آینده است.
همچنان سوال کلیدی پابرجاست. آیا خودروهای هیدروژنی می‌توانند رشد پر شتابی همانند خودروهای برقی را تجربه کنند یا خیر؟
پاسخ فقط با گذر زمان و مشخص شدن پیشرفت‌های تکنولوژیک در زمینه کاهش هزینه های تولید باتری و استخراج هیدروژن مشخص خواه شد
