13 ژانویه 1610، «گالیلئو گالیله»، کالیستو، چهارمین قمر مشتری را کشف کرد.
گالیله در ابتدا قمرهای مشتری را «سیاره‌های مدیچی» نامید، که از نام خانواده اشرافی مدیچی برگرفته بود. هر قمر به‌صورت عددی با I ،II ،III و IV نام‌گذاری شد. سیستم نام‌گذاری گالیله برای چند قرن مورد استفاده قرار گرفت.
تا اواسط دهه 1800 بود که نام قمرهای گالیله، آیو، اروپا، گانیمد و کالیستو رسماً پذیرفته شد. زیرا آشکار شد که نام‌گذاری قمرها براساس عدد بسیار گیج‌کننده خواهد بود زیرا قمرهای اضافی جدید کشف می‌شدند.
تقریباً 400 سال بعد، فضاپیمایی به‌نام مدارگرد گالیله، اولین مطالعه عمیق ازجمله کالیستو و قمرهای خواهرش را آغاز کرد.
اکنون مشخص شده است که کالیستو بزرگ‌تر از سیاره عطارد است و بیشتر از آب و یخ آب تشکیل شده است. مقادیر زیادی یخ در سطح آن قرار دارد.
سطح این قمر قدیمی‌ترین و پر برجستگی‌ترین شیء منظومه شمسی است که دارای دهانه‌های عمیق است. سطح آن کاملاً با دهانه‌های برخوردی پوشیده شده است.
هیچ نشانه‌ای از فرآیندهای زیرسطحی مانند تکتونیک صفحه‌ای یا آتشفشانی روی کالیستو دیده نمی‌شود. بدون هیچ نشانه‌ای مبنی‌بر فعالیت‌های زمین‌شناسی، تصور می‌شود که قمر عمدتاً تحت تأثیر ضربه‌ها به این شکل تکامل یافته است.
