«طوفان الاقصی» بی‌عدالتی ساختار سازمان ملل را آشکار کرد

خبرگزاری مهر، گروه بین الملل – آذر مهدوان: بیش از ۸۰ روز از تجاوز رژیم صهیونیستی به نوار غزه می گذرد و نهادهای بین المللی برای توقف جنایت های این رژیم هنوز نتوانسته‌اند اقدامی تاثیر گذار انجام دهد. از طرفی جنگ غزه نشان داد که برخی از کشورهای اسلامی و عربی صرفاً عنوان حامی آرمان‌های فلسطین را به یدک می کشند و ترجیح می‌دهند در خفا روابط‌شان را با رژیم صهیونیستی ادامه دهند، زیرا علی‌رغم برگزاری نشست‌ها و صدور بیانیه‌های مختلفِ کشورهای اسلامی، در عمل هنوز آرامش یه منطقه بازنگشته و به نظر می رسد گام‌های «جامعه جهانی» برای توقف جنگ کافی نیست.

در همین رابطه، بخش ترکی (استانبولی) خبرگزاری مهر، گفت‌وگویی را با «زکریا یاپیچی اوغلو» رهبر حزب اسلام‌گرای خداپار «Hüda Par» در تهران انجام داده که مشروح آن در ادامه می‌آید؛ حزب خداپار (مطالبه آزاد) از حامیان جنبش حزب‌الله لبنان و آرمان‌های فلسطین است که در انتخابات ۲۰۲۳ ترکیه نیز در همراهی با حزب حاکمِ «عدالت و توسعه» توانست آرای مطلوبی در انتخابات مجلس بدست آورد.

بیش از دو ماه از جنگ غزه می گذرد و سازمان ملل در عمل نتوانسته اقدامی برای پایان دادن به این جنگ انجام دهد. در این شرایط کشورهای اسلامی چگونه می‌توانند به مردم فلسطین و پایان یافتن جنگ کمک کنند؟

سازمان ملل متحد در موضوع فلسطین و حفظ صلح منطقه اقدامی تاثیرگذاری نداشته است. سازمان ملل به خودی خود یک سیستم ناعادلانه است؛ طوری که تصمیمات مجمع عمومی سازمان ملل الزام آور نیست، اما تصمیمات شورای امنیت الزام آور است. همانطور که می دانید شورای امنیت سازمان ملل متحد ۱۵ عضو دارد. ۵ نفر از آنها عضو دائم هستند و هر یک از این ۵ عضو دائمی به تنهایی حق وتو دارند و به دلیل وتو تصمیم نهایی در شورای امنیت اتخاذ نمی شود.

بنابراین پس از طوفان الاقصی مشخص شد که سازمان ملل تحت تأثیر دولت های غربی و ناسیونالیسم است. ما فهمیدیم که تصمیم علیه صهیونیسم در شورای امنیت سازمان ملل نتیجه ای در بر نخواهد داشت. پرسیدید در چنین شرایطی کشورهای اسلامی چه کاری باید انجام دهند؛ اگر کشورهای اسلامی بتوانند متحد شوند بدون شک بعد از سازمان ملل به قدرتمندترین نهاد بین المللی تبدیل می شوند. اگر کشورهای اسلامی بتوانند در زمینه های اقتصادی، سیاسی و نظامی متحد شوند در آن صورت می توانند امید مردم مظلوم فلسطین باشند. اما می بینیم که کشورهای اسلامی هم درگیر برخی اختلاف های منطقه ای هستند. با وجود اینکه آنها (کشورهای غربی) علیه یکدیگر هستند، می توانند بین خود متحد شوند، در حالی که ما (کشورهای اسلامی) با یکدیگر به اختلافات مان ادامه می دهیم. همین موضوع موجب شده آنها برادران مسلمان ما را بکشند، قتل عام کنند و کشورهای ما را تصرف می کنند. ما چاره ای جز وحدت نداریم. در غیر این صورت بازیچه دست غرب خواهیم شد. برای همین لازم است اختلاف نظرها را کنار بگذاریم.

مثلاً بین ترکیه و ایران، در قفقاز جنوبی، در مسئله آذربایجان و ارمنستان، در سوریه و عراق اختلاف نظر وجود دارد، اما این اختلاف نظرها نباید آنها را مقابل هم قرار دهد. اینها چیزهایی است که با گفتگو حل می شود. اگر ایران و ترکیه متحد شوند و عربستان و مصر به عنوان دو کشور مهم عربی وارد این اتحاد شوند قطعاً این دو کشور مرکز اتحاد کشورهای اسلامی می شود در نتیجه دیگر کشورهای مسلمان نیز ترغیب به اتحاد با ایران و ترکیه خواهند شد.

همراهی برخی از کشورهای اسلامی با اسرائیل چه به صورت آشکار و چه به صورت پنهانی با جنایت های اسرائیل به چه دلیل است؟ و پیامدهای این حمایت برای این کشورها چه خواهد بود؟

این تصمیم حاکمان کشورهای عربی است. به خوبی می دانیم قلب مردم کشورهای عربی برای غزه می تپد. منتهی مساله این است که بسیاری از همین حاکمان بدون خواسته و اراده مردم این کشورها بر مسند حکومت نشسته اند. آنها نزد جامعه مردمی مشروعیتی ندارند. آنان به غرب تکیه کرده اند و بر خواسته همین دولت های غربی اهمیت می دهند.

از حزب عدالت و توسعه به عنوان حزب حاکم ترکیه در خصوص سیاستش مقابل اسرائیل چه انتظاری دارید؟

از نظر ما هیچ کشور اسلامی نباید رژیم صهیونیستی را به عنوان دولت به رسمیت بشناسد. اخیراً جناب اردوغان خطاب به اسرائیل گفته است «اگر مانند یک سازمان (تروریستی) رفتار کنید، رفتارمان مانند خودتان خواهد بود». این نوع واکنش ها از سوی رئیس جمهور کشورمان بسیار خوب است. امیدوارم همین روند ادامه داشته باشد.

در واقع، دولتی در آنجا (سرزمین های اشغالی) وجود ندارد بلکه یک رژیم اشغالگر وجود دارد که مانند یک سازمان تروریستی عمل می کند و تاکنون مانند یک دولت عمل نکرده است. به رسمیت شناختن اسرائیل به عنوان یک کشور، شایسته هیچ کشور اسلامی نیست. اولین کشوری که اسرائیل را پس از اعلام خود به عنوان یک کشور به رسمیت شناخت ترک ها بودند؛ این برای ترکیه شرم آور است.