قم- مرجع تقلید شیعیان گفت:همانند کسی از نهر روان یک ظرف آبی بردارد که همان وقت جای آن پر می‌شود اگر کسی کار خیری انجام دهد، خداوند فوراً جای آن را پر می‌کند.
به گزارش خبرگزاری مهر، آیت‌الله عبدالله جوادی آملی در جلسه اخلاق این هفته در مسجد اعظم قم به شرح حکمت ۱۲۷ نهج‌البلاغه پرداخت و گفت: کلام حضرت این است که «وَ قَالَ (علیه‌السلام): مَنْ قَصَّرَ فِی الْعَمَلِ ابْتُلِیَ بِالْهَمِّ، وَ لَا حَاجَةَ لِلَّهِ فِیمَنْ لَیْسَ لِلَّهِ فِی مَالِهِ وَ نَفْسِهِ نَصِیبٌ» اگر کسی در عمل کوتاهی بکند، به اندوه مبتلا می‌شود و آن‌کس که با خدا ارتباطی ندارد، نه از نظر مالی و نه بدنی، از فیض خدا محروم است.
وی ادامه داد: بیان نورانی حضرت امیر، مثل خود قرآن کریم نیازمند به شرح داخلی است یعنی همان‌طور که بهترین تفسیر قرآن، تفسیر به‌وسیله خود آیات قرآن است، بهترین شرح کلمات حضرت امیر هم این است که با کلمات خود حضرت امیر تبیین شود و البته شواهد خارجی نیز به این تبیین کمک می‌کند.
این مرجع تقلید افزود: در تفسیر ایمان و اسلام بیان داشته‌اند که عناصر محوری آن سه عنصر است، یکی اعتقاد قلبی، دومی عمل به ارکان و سوم اقرار به زبان؛ گاهی در بیانات حضرت امیر این سه عنصر در یک حدیث نورانی طرح می‌شود و گاهی جداگانه به این سه عنصر پرداخته شده است، در این کلمه نورانی ۱۲۷، به قسمت دوم یعنی عمل به ارکان اشاره شده است.
آیت‌الله جوادی آملی تصریح کرد: حضرت امیر در این کلام نورانی می‌فرماید: «مَنْ قَصَّرَ فِی الْعَمَلِ ابْتُلِیَ بِالْهَمِّ»، اگر کسی در عمل کوتاهی بکند، به اندوه مبتلا می‌شود، یعنی مشکلاتش فراوان می‌شود، کسی که عادت به کار نکرده، راه‌حل‌ها را هم نمی‌داند و لذا گرفتار اندوه می‌شود، اگر کسی به اندازه توان خود کار بکند، با مشورت و انگیزه عمل بکند، هم مشکل داخلی خود را حل کرده و هم نیاز خارجی دیگران را برطرف می‌کند؛ سپس حضرت می‌فرماید: «وَ لَا حَاجَةَ لِلَّهِ فِیمَنْ لَیْسَ لِلَّهِ فِی مَالِهِ وَ نَفْسِهِ نَصِیبٌ.» و آن‌کس که ارتباطی با خدا ندارد نه از راه بدن، یعنی نه جهاد و تلاش و کوششی دارد و نه از نظر مال خدمات احسانی و اجتماعی دارد، چنین کسی که نه در مال او نه در بدن او، دین هیچ سهمی ندارد، از فیض خدا محروم است.
وی ادامه داد: همین مطلب در چند جای نهج‌البلاغه مطرح شده که آن حضرت در جمله ۲۴۴ نیز بیان می دارد: «إِنَّ لِلَّهِ [تَعَالَی] فِی کُلِّ نِعْمَةٍ حَقّاً؛ فَمَنْ أَدَّاهُ زَادَهُ مِنْهَا، وَ مَنْ قَصَّرَ فِیهِ خَاطَرَ بِزَوَالِ نِعْمَتِهِ». هر نعمتی که خداوند به انسان می‌دهد، حقی دارد و آن شکرگزاری است، بهترین شکرگزاری این است که نعمت در جای خود صرف شود، اگر حق آن نعمت ادا شود، آن نعمت زیاد می‌شود ولی اگر در حق نعمت‌ها کوتاهی شود، این خطر هست که نعمت از انسان گرفته شود.
وی با اشاره به بیانات نورانی ائمه معصومین (ع) مبنی بر اینکه اگر کسی انفاق بکند، خدا فوراً این کار او را جبران می‌کند، گفت: این جبران کردن، نظیر آن است که کسی از نهر روان یک ظرف آبی بردارد که همان وقت جای آن پر می‌شود، برخلاف برداشتن سنگ از باغ که شاید جای خالی آن به‌زودی پر نشود، ولی برداشتن ظرف آب از نهر روان این‌گونه نیست، همچنین است که اگر کسی کار خیری انجام دهد، خداوند فوراً جای آن را پر می‌کند.
آیت‌الله جوادی آملی بیان داشت: در نامه ۴۷ نهج‌البلاغه نیز به نقل از امیرالمؤمنین علی (ع) آمده است که فرمودند «للَّهَ اللَّهَ فِی الْقُرْآنِ لَا یَسْبِقُکُمْ بِالْعَمَلِ بِهِ غَیْرُکُمْ»، حضرت می‌فرماید که محور اصلی عمل شما، کتاب الهی باشد و مواظب باشید مسابقه بدهید و شما برنده شوید، این مسابقه امور مادی که نیست، در میدان مسابقه، قرآن کریم فرمود اول معرفت است به نام هجرت، بعد حرکت، بعد سرعت در حرکت، بعد سبقت در حرکت و سپس امامت مجموعه (و اجعلنا للمتقین اماما)، خدایا آن توفیق را بده که من در شهر و کشور و محله‌ی خودم امام بشوم، خوبان جامعه به من اقتدا کنند، یعنی به‌گونه‌ای زندگی کنم که دیگران یاد بگیرند، به‌گونه‌ای درس بگویم و تولید کنم و کشورداری کنم که دیگران یاد بگیرند، این اصرار دین هست و این همت بلند، تربیت صحیح و قداست می‌خواهد!
