رئیس منتخب هیئت مدیریه انجمن خانواده ناشنوایان ایران گفت: از آنجایی که برخی خانواده‌ها نمی پذیرند فرزندانشان ناشنواست، ما حدود ۳ هزار ناشنوای معرفی نشده دیگر در تهران داشته باشیم که این آمار را افزایش می‌دهد.
علیرضا نجف پور، رئیس منتخب هیئت مدیره انجمن خانواده ناشنوایان ایران در گفت‌وگو با خبرنگار گروه رفاه اجتماعی خبرگزاری فارس، با اشاره به فعالیت‌های این انجمن، اظهار کرد: امروز بیش از ۵هزار ناشنوا در این خانواده عضو هستند و در زمینه‌های فرهنگی، هنری، رواشناسی، آموزشی و … فعالیت دارند.
وی افزود: مجوز ما به صورت ملی بوده اما ساختار به گونه‌ای است که با توجه به تازه تأسیس بودن شبکه ملی مردم نهاد، فعالیت کشوری را به آن شبکه واگذار کردیم و بیشتر تمرکز ما روی تهران است.
می‌ترسند بگویند ما ناشنوا هستیم!
رئیس منتخب هیئت مدیره انجمن خانواده ناشنوایان ایران با اشاره به جمعیت پنهان ناشنوایان در کشور، عنوان کرد: فکر می‌کنم از آنجایی که بیشتر ناشنوایان اقدام به عمل جراحی کاشت حلزون کرده‌اند و برخی خانواده‌ها تمایلی برای پیوستن به جامعه ناشنوایان ندارند و اساساً نمی پذیرند که فرزندانشان ناشنواست، ما حدود ۳ هزار ناشنوای معرفی نشده دیگر در تهران داشته باشیم و شاید این آمار نیز فراتر برود.
رئیس منتخب هیئت مدیره انجمن خانواده ناشنوایان ایران درباره نگاه منفی مردم به ناشنوایان، گفت:متأسفانه برخی از از خانواده‌ها نمی‌خواهند بپذیرند که فرزند آن‌ها ناشنوا است و در این باره نیز دیدگاه منفی نسبت به زبان اشاره دارند چرا که اذعان دارند اگر زبان اشاره را یاد بگیرند گفتارشان را فراموش می‌کنند.
وی با رد ادعای تأثیر منفی آموختن زبان اشاره در گفتار ناشنوایان، خاطرنشان کرد: این در حالی است که سال‌ها بنده هم زبان اشاره را تدریس می‌کنم و هم یک ناشنوا هستم و گفتار روزانه را دارم.
نجف پور یادآور شد: بررسی‌های شخصی بیانگر آن است که حتی در میان مدرسان تربیت شنوایی و گفتار درمان‌‌ها که حامی زبان اشاره هستند تأکید شده تا فرزند ناشنوا زبان اشاره را بیاموزد بعداً سراغ گفتار درمانی و تربیت شنوایی برود. بنده یک ناشنوا هستم اما گفتار خوبی دارم چرا که والدینم قبول کردند که ناشنوا هستم و زبان اشاره را فرا گرفتم و امروز احساس می کنم یک فرد موفق هستم.
ناشنوایان نمی‌دانند چگونه با ادارات سخن بگویند
رئیس منتخب هیئت مدیره انجمن خانواده ناشنوایان ایران تأکید کرد: ناشنوایان دارای مشکلات عدیده ای هستند که دسترسی نداشتن به مترجم زبان اشاره را می‌توان یکی از آن‌ها دانست، یک ناشنوا برای ارتباط با ادارات و سازمان ها نیازمند مترجم است که بتواند زبان گویای او باشد.
وی ابزار کرد: زبان اشاره، زبان اصلی و مستقلی است که ناشنوایان از آن استفاده می‌کنند مانند زبان انگلیسی، شما اگر بخواهید با یک فرد خارجی صحبت کنید از مترجم استفاده می‌کنید پس یک ناشنوا نیز به مترجم نیاز دارد.
نجف پور درباره میزان‌آشنایی مردم با زبان اشاره،خاطرنشان کرد: متأسفانه هیچ کمکی از سوی جامعه به افراد ناشنوا وجود ندارد، شاید بتوانم بگویم یک درصد آن هم به واسطه حضور آشنایان و اطرافیان است اما در واقع بسیاری که درک درستی از زندگی ناشنوایان ندارند حتی از ارتباط با آن‌ها نیز هراس دارند و یا آنکه می‌ترسند این گروه از جامعه را در استخدام‌ها به کارگیری کنند.
به رسیمت نشناختن زبان اشاره در کشور
رئیس منتخب هیئت مدیره انجمن خانواده ناشنوایان ایران درباره به رسیمت شناختن زبان اشاره در کشور، بیان کرد: متأسفانه باید بگویم زبان اشاره در کشور ما به رسمیت شناخته نشده است، این در حالی است که ۱۵۰ کشور دنیا این زبان را به رسمیت شناخته اند و حتی در کشور کوچکی مانند اوگاندا در آفریقا این زبان به رسیمت شناخته شده است.
وی ادامه داد: انجمن خانواده ناشنوایان ایران با کمک شبکه ملی مردم نهاد در تلاش است تا بتواند زبان اشاره ایرانی را به رسمیت بشناساند و اگر این زبان به رسمیت شناخته شود، مطئمن هستم زندگی افراد ناشنوا و کم شنوا برابر می شود؛ چرا که قانون برای آن تعریف می شود و حتی باعث تدریس این رشته در دانشگاه و مدارس می‌شود.
پایان پیام/
