خفته در گوشه‌ای آرام
امروز ۶۷ مین سال روز تولد حمید رضا است. دل ها یمان گواه است روزی نیست با بهانه و بی بهانه یادی از او در میان نباشد.
هر ضربه به توپ های فوتبال و هر فریم فیلم در این گوشه و کنار، حمید و آن شور و حال همیشگی او را در ما زنده می کند.
حتم دارم روحش بعد از باخت ۶-۱ لیدز در الاند رود برابر لیورپول با اون دفاع آبرو بَر به سختی لرزیده است!
سال روز او بهانه ایی است به جای مرثیه خوانی، با یکی از مقالاتش با آن حال و هوا و سبک و نگارش متفاوت و دلنشین، یادی از او داشته باشم.
از برادر و دوست و رفیق و همدلم. جایش در دل هایمان بسیار خالی است.
در این متن او به بهانه فیلم مورد علاقه اش؛
«چه زندگی شگفت انگیزی» از «فرانک کاپرا» عزیزش و کاراکتر اصلی فیلم؛ «جورج بیلی» با بازی «جیمی استیوارت» که قلبا دوستش داشت، از سکانسی می گوید. بیلی شبی برفی بر روی پلی ایستاده تا از زندگی گذر کند و دقیقا در همین جا، حمید نقبی می زند به زندگی و ادم ها، حس و حالش، شهری که دوست داشت، به روزگار وانفسا و همیشه کم لطف!
این بخشی از آن مطلب است:
«با جرج بیلی خاطرات تلخ و شیرین را دوره کردی. به دنبال سیمای مادری که برایت از هر شعری بزرگ تر و روشن تر بود گشتی.
دنبال چهره پدری که از هر حقیقتی والاتر به شمار می رفت. به دنبال برادرهای دوست داشتنی ات که در حیاط پر از باغچه بدنبال توپ می دویدند. دنبال خواهرانت که موهای روشنی داشتند. دنبال تهرانی که نمی شناسی و خانه و ایوان و حیاطی که کوبیده شدند و درخت توتی که از بیخ در آمد. دنبال کبوترهایی که روی هُره ی دیوار می نشستند و زیر نور تند آفتاب شبیه گل های سفید می شدند. دنبال تابی که به آن درخت بسته بودی. دنبال حوض بزرگی که اب خنک و فواره ی بزرگی داشت.
برادر و خواهرانت مانند برادر جرج بار سفر بستند و رفتند آن سوی دنیا و تو نرفتی. تو در تهران ماندی. تو همسری مهربان و دختری دوست داشتنی یافتی. رفقای مهربانی پیدا کردی. اما تهران را از دست دادی. شَهرَت را.
تو خراب شدن دیوار کوچه ها را دیدی و خانه هایی که یک به یک ویران شدند. تو در یک کارگاه ساختمانی ، که همیشه از گوشه و کنارش زدن کلنگ، ریختن آجر و کوفتن پتک به گوش می رسید، زندگی کردی. تو در شهری که قواره اش غول آسا شده بود جایی برای نفس کشیدن نیافتی. تو خندیدی به آنچه در دانشگاه یادت داده بودند؛ شهرسازی.
تو بدنبال خیلی چیزهای گم شده در آن رفتی و دریافتی این بار امید یافتن شان را نداری. تو در شهرت غریب شدی. معماری شَهرَت، سنگ و شن و آسفالتش، دیگر آدم هایش را قبول نداشت. شهر تو حیایش را از دست داده بود. تو اَخم نکردی، ولی روز به روز کمرت را خم کردی. دریافتی دیگر شایستگی یافتن گوشه ی آرامی را نداری. تو به یک شب برفی زمستانی و ایستادن روی یک پُل بلند فکر کردی و فرشته ایی که سر و کله اش پیدا شود و دست تو را بگیرد و در آغوشت بکشد.
تو به آسمان نگاه کردی!»
به قول صفی جان یزدانیان وقنی رفت تکه ایی از همه ما را با خود برد و حالا آنچه که شاید ذره ایی راضی ام سازد این است که دیگر مطمئنم با «شایستگی گوشه آرامی یافته» است.
و ما، بسان مادرم مانده ایم به انتظار فرشته ایی که دست هایمان را بگیرد و ما را در آغوش بکشد.
به آسمان خیره مانده ام حمید جان، خیره و محو و مبهوت.
امیرحسین صدر
۳۱ فروردین ۱۴۰۲
آمستردام
