سنت فریاد زدن سرود ملی آتزوری از کجا می‌آید؟
تصاویر بازیکنان ایتالیا که با شدت بسیار مشغول خوانش سرود ملی هستند، یکی از پرطرفدارترین عکس‌های رقابت‌های بزرگ با حضور آبی‌پوشان جنوب اروپاست.
به گزارش ورزش سه، مدتی است که بازیکنان ایتالیا به خاطر نحوه خواندن سرود ملی پیش از شروع مسابقه مورد توجه جدی در سراسر دنیا از سوی فوتبال‌دوستان قرار گرفته‌اند و عکس‌ها و ویدئوهایی از بازیکنان در حالی که آنها از بالای ریه در حال فریاد زدن سرود ملی هستند، در سراسر جهان منتشر می‌شود؛ تصویری که ملی گرایی و همبستگی بازیکنان ایتالیا را به نمایش می‌گذارد.
این اتفاق در بازی تیم‌های ایتالیا و آلبانی در ورزشگاه سیگنال ایدونا پارک رخ داد و با نحوه همراهی بازیکنان ایتالیا حتی تعدادی از هواداران تیم آلبانی در خواندن سرود ملی ایتالیایی‌ها را همراهی کردند.
جالب است بدانید تا قبل از جام جهانی ۲۰۰۶ در آلمان، تقریبا اکثر بازیکنان ایتالیا سرود ملی را نمی‌خواندند و افراد بسیار کمی بودند که با پخش موسیقی سرود در استادیوم شعر آن را بر لب می‌آوردند یا حداکثر در تیم ۲-۳ نفر سرود را به آهستگی و زیرلب زمزمه می‌کردند.
در واقع تیم ملی ایتالیا این سنت جدید را مدیون رئیس جمهور سابق خود، کارلو آدزلیو چیامپی، است. او بازیکنان را به کمبود حس میهن پرستانه متهم کرده و آرام آرام جنبشی را در میان بازیکنان ایتالیا برانگیخت.
از تصاویری که از تیم ملی ایتالیا در دوره‌های مختلف وجود دارد، بازیکنان زیادی نیستند که در دوره‌های قبلی مثل بازیکنان امروز متحد و یکپارچه سرود ملی بخوانند، حتی در سال ۱۹۸۲ که یکی از ایتالیایی‌ترین تیم‌های ملی تاریخ این کشور به مقام قهرمانی جهان رسید، نماد‌هایی مثل دینو زوف و پائولو روسی، اسطوره‌های فوتبال ایتالیا، در طول این رویداد هرگز سرود ملی را نخواندند و در جام جهانی ۹۰ که ایتالیا خود میزبان مسابقات بود، تنها کسی که واقعا سرود را می‌خواند، والتر زنگا، دروازه‌بان این تیم، بود و جوزپه برگومی، پائولو مالدینی و روبرترو باجو، ستاره‌های آن تیم، هرگز سرود ملی را بر زبان نمی‌آوردند، حتی در جام جهانی ۹۴ و در بازی فینال، تعداد بسیار کمی از بازیکنان ایتالیا این کار را انجام می‌دادند.
با انتخاب آدزلیو چیامپی به عنوان رئیس جمهور از سال ۱۹۹۹ تا ۲۰۰۶، او بیشترین تلاش را برای تغییر این سنت انجام داد، اما کمی قبل از دیدن نتیجه کارش در جام جهانی ۲۰۰۶، کار او در دولت به پایان رسید. با این حال او در سال ۲۰۰۰ در آستانه المپیک سیدنی پیشنهاد کرده بود که همه ورزشکاران اقدام به خواندن سرود ملی کنند. او گفته بود: “این نماد، همه ما را گرد هم می‌آورد و به شما قدرت و احساس ایتالیایی بودن می‌دهد. من امیدوارم که کسانی که در سیدنی به عنوان نمایندگان ایتالیا به زمین می‌روند، با خواندن این سرود آگاهی بیشتری از ارزش‌های ایتالیا پیدا کنند؛ ارزش هایی مثل وحدت و آزادی.”
او همچنین با تاسف از سکوت بازیکنان تیم ملی فوتبال در مسابقات جام ملت‌های اروپا، به استثنای تولدو و دلوکیو، مصمم به تغییر اوضاع بود.
این مسئله وقتی بیشتر به چشم آمد که تیم ملی راگبی ایتالیا در این زمینه سنت شکنی کرد و بازیکنان دست روی شانه یکدیگر شروع به خواندن این سرود با صدای بلند و رسا کردند. چیامپی که ول‌کن بازیکنان تیم ملی فوتبال نبود، در سال ۲۰۰۲ پیش از حضور تیم ملی در مسابقات جام جهانی کره و ژاپن به آنها یادآوری کرد که این کار را انجام بدهند. او گفت: “کار شما حداقل به من یک نفر انرژی می‌دهد.”
در نهایت این تلاش‌ها از سال ۲۰۰۶ به نتیجه رسید؛ قبل از بازی ایتالیا و غنا، اولین بازی جام جهانی، تماشاگران ایتالیا بازیکنانی را دیدند که به جز یک نفر، همه سرود را با صدای بالا می‌خواندند. این یک تازگی مطلق بود و بسیار محبوب شد و حس میهن پرستی را به نوعی تجدید کرد. با این استقبال، ایتالیایی‌ها این سنت را در پیش گرفته و ادامه دادند. در آن زمان تنها کسی که سرود ملی را نمی‌خواند، مائورو ژرمن کامورانزی آرژانتینی بود. او که مورد انتقاد قرار گرفته بود، در این باره گفت: “من سرود را نمی‌خوانم، چون ایتالیایی نیستم، اما فرزندانم آن را می‌خوانند.”
و حالا در جام ملت‌های اروپا ۲۰۲۴، بسیاری از تصاویر مخابره‌شده در اولین بازی تیم ملی ایتالیا مقابل آلبانی به این سنت جذاب مربوط است. جایی که فریاد بازیکنان به آسمان می‌رود و آنها را با انرژی بسیار روانه مسابقات می‌کند. ایتالیا، مدافع عنوان قهرمانی است و تیمی هم‌بسته و خطرناک برای سایر مدعیان به نظر می‌رسد. اگرچه ستاره‌های کمتری دارد اما حداقل آنها سرودخوان‌های بهتری هستند، چیزی که همه درباره آن اتفاق نظر دارند که ایتالیایی‌ها با این کار با انرژی زیادتری وارد هر مسابقه‌ای می‌شوند.
