جواد نکونام راه فرار به جلو را به جای اصول مربیگری در پیش گرفته است. راهی که او می رود سرانجامی ندارد.
به گزارش ایلنا، آیا دنیا با مربیان بازنده سر لج دارد؟ آیا هر مربی که نتیجه نمی گیرد خودش مقصر است یا عالم و آدم؟ بیاییم یک بار برای همیشه تکلیف این داستان را مشخص کنیم. این حکایت این روزهای فوتبال ایران است. این شائبه بیشتر در حول و حوش باشگاه استقلال موج می زند. تیمی که شب گذشته از نتیجه نیمه اول پرسپولیس مقابل استقلال خوزستان باید به وجد می آمد و برای ثبت صدرنشینی اش به آب و آتش می زند، شانس گلزنی اش را به یک درصد هم نتوانست برساند.
آیا باز هم داوران و کمیته داوران، و آقایان و دست های پشت پرده مقصر بودند؟ اگر از جواد نکونام و تمام کسانی که در رکاب او این روزها تلاش می کنند تا استقلال قهرمان شود سوال کنید با صدای بلند فریاد بزنند بله مگر نمی بینید که داوران با تمام قوا در حال بریدن سر ما هستند. اما یادتان باشد کسانی که به عنوان مشاور نکونام را احاطه کرده اند بیش از آنکه منافع این تیم برایشان مهم باشد به منافع فردی خود توجه می کنند.
کاش نکونام چشمهایش را می شست و کمی بهتر این دور و بری ها را می دید. البته این فقط حکایت نکونام نیست. روایت همه مربانی است که وقتی برنده می شوند مشت های گره کرده خود را به جای اینکه به نشانه پیروزی و موفقیت به هوادارانشان نشان دهند می خواهند آن را در چشم رقیبان کنند. هنوز حکایت چهره خصمانه کیروش بعد از پیروزی کمرنگ را فراموش نکرده ایم. به هر حال باید فرقی بین فوتبال ما با دنیا باشد. خیلی عجیب و غریب نیست. در همین تفاوت های به ظاهر کوچک است که کم بودن ما مشخص می شود. به واکنش مربیان خارجی لیگ های اروپایی بعد از شکست نگاه کنید.
اما اینجا ما جماعتی را دور خودمان جمع می کنیم تا به در و دیوار پنجه بکشند و با استفاده از ادبیات سراسر نفرت به دنبال باز کردن راه قهرمانی باشند. کاش جواد نکونام که سابقه درخشان و ارزشمندی در لالیگا دارد کمی برای پوشیدن لباس مربیگری تامل می کرد. او هنوز نتوانسته با دنیای مربیگری و چالش های پیش روی آن تعامل مثبتی داشته باشد.
شاید هم بهتر باشد در ادامه مسیرش راه و روش کیروش را کنار بگذارد و خود واقعی اش روی نیمکت بنشیند. اگر این هم توطئه نیست به یاد بیاورد که کیروش مربی محبوبی در حافظه جمعی ایرانیان نیست.
انتهای پیام/
