در گفت و گو با مهر مطرح شد:
مربی و کارشناس دوومیدانی معتقد است در این رشته آن‌چیزی که بیشتر اهمیت دارد ثبت رکوردهای بهتر است و صرفا کسب مدال به تنهایی ارزشمند نیست.
به گزارش خبرنگار مهر، مسابقات دوومیدانی غرب آسیا شامگاه شنبه ۱۲ خرداد ۱۴۰۳ در بصره عراق به پایان رسید و تیم ملی ایران در دو بخش زنان و مردان با اختلاف نسبت به سایر رقبا قهرمان شد. ملی پوشان ایران در این دوره از رقابتها موفق به کسب ٢١ طلا، ١۶ نقره و ٣ برنز شدند که ١٧ طلا، ١٢ نقره و ٢ برنز سهم دختران دوومیدانی‌کار بود و و ۴ رکورد ملی نیز در جریان این مسابقات تغییر کرد.
راهبه فتاحی، مربی دوومیدانی در گفت وگو با خبرنگار مهر درخصوص دلیل انصراف خود از مسابقات غرب آسیا توضیح داد: نام من در لیست اعلام شده از سوی فدراسیون بود اما بخاطر بی‌احتیاطی که کردم از ناحیه مچ پا آسیب دیدم و نتوانستم در کنار ملی پوشان در این سفر باشم. البته اگر سفر هوایی بود شاید می‌شد تیم را همراهی کرد اما به هر شکل با این شرایط و اعزام زمینی ملی پوشان شرایط مهیا نبود.
وی با گلایه از فدراسیون دوومیدانی در انتخاب سایر نفرات اعزامی به رقابت‌های غرب آسیا گفت: آتوسا آتش بجان از شاگردانش من است و در رکوردگیری‌های اخیر فدراسیون هم نشان داد که شرایط خوبی دارد اما متاسفانه فدراسیون در مورد اعزام او به دو رویداد اخیر حق خوری کرد. آتوسا هم برای حضور در مسابقات امارات از آمادگی بالایی برخوردار بود و هم برای مسابقات غرب آسیا در بصره اما فدراسیون برای مسابقات امارات بدون توضیح و ارائه دلیل او را از لیست تیم ملی خط زد و برای مسابقات بصره هم فقط عنوان شد که او از نظر سنی نمی‌تواند تیم را همراهی کند این درحالی است که آتوسا آتش بجان در هر دو مسابقه شانش مسلم مدال بود.
این مربی دوومیدانی افزود: در مورد اعزام تیم به مسابقات آنچه که انتظار می‌رود رعایت شود؛ اعزام ملی پوشان بر اساس شایستگی آنهاست نه رفتارهای سلیقه‌ای که متاسفانه در این مورد در حق آتوسا آتش بجان اجحاف شد. تنها گلایه من از فدراسیون همین است.
فتاحی درباره ارزیابی خود از عملکرد تیم ملی ایران در مسابقات غرب آسیا نیز اظهار داشت: باید واقعیت را دید این مسابقات از نظر فنی اصلا کیفیت مطلوبی نداشت. دوومیدانی غرب آسیا چندان قوی نیست و به همین دلیل ما در اکثر ماده‌ها موفق به کسب سکو شدیم. در دوومیدانی آنچه که بسیار اهمیت دارد رکورد است اینکه در یک رویداد چهارم شویم ولی رکورد خوبی را ثبت کنیم ارزشمندتر از مدالی است که با یک رکورد معمولی به دست آمده است. کاش هنوز هم در آسیای میانه بودیم که کیفیت رقابتها بهتر بود.
