پژوهشگران در مطالعات خود متوجه شده‌اند که احتمالاً نوع خاصی از شهاب‌سنگ‌های رادیواکتیو زمینه‌ساز حیات در کره زمین بوده‌اند. این شهاب‌سنگ‌ها با ترکیبات ویژه‌ای که داشتند، می‌توانستند آمینو اسیدها را به‌وجود بیاورند.
محققان می‌گویند کندریت کربن‌دار، نوعی شهاب‌سنگ رادیواکتیو دارای آب و ترکیبات آلی است که می‌توانسته پرتوهای گامای پرانرژی تولید کرده و واکنش‌هایی را به وجود آورده باشد که موجب خلق آمینو اسیدها شده باشند. آمینو اسیدها همان بلوک‌های سازنده حیات هستند.
شهاب‌سنگ‌ها باقی‌مانده‌هایی از شکل‌گیری سیاره‌های سنگی در بخش داخلی منظومه شمسی از حدود 4.6 میلیارد سال پیش هستند. در آن زمان، سیارات آن‌قدر به خورشید نزدیک بودند که نمی‌توانستند تشکیل اقیانوس بدهند و میزبان حیات باشند. ولی ظاهراً همین شهاب‌سنگ‌ها شرایط شکل‌گیری حیات در زمین را به‌وجود آوردند.
دانشمندان در مطالعه جدید خود آمونیاک، متانول و فرمالدهید را با نسبتی مشابه آن‌چه در داخل شهاب‌سنگ‌ها پیدا می‌شود، با آب مخلوط کردند. سپس برای این که مشخص شود آیا عناصر تولیدکننده پرتو گاما مثل آلومینیوم-26 در داخل شهاب‌سنگ‌ها می‌توانند گرمای کافی برای ساخت آمینو اسیدها را ایجاد کنند یا خیر، محققان این ترکیب را با پرتوهای گاما از ایزوتوپی به‌نام کبالت-60 تحت تابش قرار دادند.
پرتوی بیشتر، آمینو اسید بیشتر و شانس حیات زمینی بالاتر
آنها در نهایت متوجه شدند که تابش پرتوهای گاما باعث افزایش تولید آمینو اسید در این محلول می‌شود. هرچه این پرتوها بیشتر باشند، نرخ تولید آمینو اسید بیشتر می‌شود. به‌علاوه، پژوهشگران فهمیدند که نسبت آمینو اسیدهای تولیدشده در آزمایشگاه مشابه مقادیر یافت‌شده در شهاب‌سنگ مارکیسون است. این شهاب‌سنگ در سال 1969 در استرالیا سقوط کرد. با این حال، محققان حدس می‌زنند که تولید آمینو اسیدهای داخل مارکیسون بین 1000 تا 100,000 سال زمان برده باشد.
گفتنی است که آمینو اسیدها می‌توانند توسط فرایندهای بسیار زیادی ساخته شوند، بنابراین مکانیزم بررسی‌شده توسط این گروه از محققان صرفاً یکی از کاندیداهای احتمالی برای چگونگی پیدایش حیات در زمین است. محققان حالا باید تحقیقات و مقایسه‌های بیشتری انجام دهند تا ببینند کدام کاندیدا شانس بیشتری برای ایجاد حیات در روزگاران باستانی زمین را داشته است.
نتایج پژوهش فعلی در مجله ACS Central Science منتشر شده است.
