صنعت باشگاه داری ایران پس از شیوع کرونا و تصمیماتی که برای تعطیلی آنها گرفته شد، مستقیما با خطر ورشکستگی روبرو شده و از این رو باید برای نجات آن فکری کرد.
رضا شجیع استاد دانشگاه و عضو کمیسیون صلح کمیته ملی المپیک در یادداشتی برای گروه ورزشی خبرگزای مهر به تعطیلی باشگاه ها به خاطر شیوع کرونا اشاره کرد و نوشت: «بر اساس گزارش مرکز بهداشت انگلستان، میزان احتمال ابتلاء به کرونا در باشگاه های ورزشی ۲/۸ درصد پیش بینی می شود. این در حالی است که رقم مذکور در سوپرمارکت ها حدود ۱۱/۲ درصد و در رستوران ها و کافه ها حدود ۷/۴ درصد برآورد شده است.
بر اساس این مطالعه دقیق مبتنی بر ردیابی، تنها ۹۳۰ نفر از ۳۳ هزار، در باشگاه ورزشی به ویروس مبتلا شده بودند. در مورد پایین یا بالا بودن این رقم قضاوتی نمی کنم؛ ولی بالا بودن درصد ابتلاء در سوپرمارکت ها و تراکم جمعیت در متروها و اتوبوس ها این سوال را ایجاد می کند؛ که آیا سیاست های یک بام و دو هوای ما در مورد تعطیلی باشگاه های ورزشی درست است؟
اینکه بخواهیم بر اساس پروتکل های ترجمه شده کشورهای پیشرفته، باشگاه های ورزشی را تعطیل کنیم تصمیم بدی نیست، … تصمیم بد آنجاست که راهکاری برای جبران خسارت ها و قطع درآمدهایشان نداریم. باشگاه ها مثل شیرینی فروشی ها و رستوران ها قادر به ارایه خدمت با کرکره های نیمه باز نیستند. بی تردید در پرداخت اقساط بانکی، اجاره بها و حقوق کارکنان و مربیانشان دچار مشکل شده اند و معلوم نیست چه زمانی این وضعیت نگران کننده به پایان می رسد؛ نتیجه اینکه به واسه تداوم این وضعیت:
۱- تغییر کاربری باشگاه ها شتاب گرفته است.
۲- مربیان بی شماری بیکار شده اند (برآورد ۲۰۰ هزار نفر)
۳- کم تحرکی افزایش یافته است (بر اساس یک مطالعه: ۳۳/۵ درصد در ایران)
۴- کارکنان باشگاه ها بیکار شده اند (برآورد ۳۰۰ هزار نفر)
۵- احتمال ابتلا به نوع شدید کرونا به دلیل کم تحرکی افزایش یافته است (بر اساس گزارش بریتیش ژورنال)
۶- تمایل بخش خصوصی برای سرمایه گذاری در حوزه ورزش به میزان چشمگیری کاهش یافته است.
موارد فوق نشان می دهد که صنعت باشگاه داری ایران مستقیما با خطر ورشکستگی روبرو شده و از این رو باید برای نجات آن فکری کرد (البته اگر دیر نشده باشد).
اگر در کشوری مثل آلمان باشگاه ها تعطیل می شوند، در ازایش باشگاه ها رقمی معادل ۶۰ درصد سود ناخالص سال قبلشان را به عنوان وام بلاعوض دریافت می کنند. این هزینه ای است که آنها برای بقای کسب و کارهای ورزشی که ضامن سلامتی و تندرستی مردمشان است پرداخت می کنند.
این در حالی است که باشگاهدار ایرانی باید وامی را پرداخت کند که درآمدی برای تأمین اقساط آن ندارد. این وضعیت دقیقا نتیجه تصمیم های تک ساحتی، کوتاه مدت و بدون پشتوانه ما است. چه کسی پاسخگوست، نمی دانم.
